Rapunzel

Im November 2014 sehr frei nach den Gebrüdern Grimm verfasst:

Lang isch’s her, dâ hend a Frau ond a Mâ sich ganz arg a Kendle gwünscht ond lang isch nex passiert. Doch oerwartet hât dia Frau gmerkt, ,,i glaub’ i hann â Kendle onderm Herza’’. Dia Eheleut’ hend em ma kloine Häusle gwohnt ond aus em hendere Fenschstr hât mr en dr Garte von dr Nâchbore gucke könne. Arg scheene Blume ond viele Kräutr hât’s en dem Garte ghet. Om den Garte rom war a riesige Maur ond dâ nei hat’s sich koinr traut, weil d’Leut gwisst hend, des Âwesa ghört ra Hex’ ond vor dera hend älle zemlich Mores ghet.

Oimal hat die werdend’ Muttr ganz glüschtelig zom Fenschtr naus guckt ond em Nâchborsgarta a Beet voll mit Ackersalat gseah. Dia Rapunzla, so hât mr frühr zom Ackrsalat gsagt, waret so vrlockend grün ond frisch, ond so hat’s bei ihr koi Halte meh‘ gba. Jeden Tag hât se schmachtend den Ackrsalat âguckt, ond sie hât aber gnau gwisst, es isch fast omeglich a Portio‘ von dene Rapunzla zum kriaga. Sia hât sich so neigschteigrt und sie isch drbei ganz zammagfalle ond käsbloich worden. Ihr Mâ hat des mitkriagt ond isch ziemlich vrschrocka. „Was hâsch denn, was fehlt’r denn?“, hât’r sei Weib gfrâgt ond dia hât en glei âblägt: „Wenn mr net von dene Rapunzla von vis-a-vis hol’sch, i glaub’ nâ überleb’ i des net.“

Arge Sorga hât der nâ om sei Weib ghet ond war, trotz äller Bedenka bereit, seinr Frau den Wunsch zom erfülla. Sein ganza Mut hat’r zamme gnomme ond isch bei Nacht über die Mauer krebselt. A ânständig Portio Rapunzla hât’r seinr Frau brâcht und dia hât sich gleich an Salat draus gmacht. Dia Rapunzla waret aber so guat, ond dia Frau isch no viel glüschteligr worda. Sie hat ihrm Mâ fascht Haut ra do, wega dem Ackrsalat.

Nomâl isch’r zwischa Tag ond sieh’sch me net übr di Mauer krebselt ond plötzlich isch dia Hex vor ehm gschtande. Frâgt net, wia’r vrschrocke isch. Die Alt’ hât ehn vielleicht zamma gschtaucht. „Was fällt Dir denn ei aus mein Garta meine Rapunzla zom Klaue. Des soll’sch jetzt abr recht bosga“, hât’sen âgschria. Ganz vrdaddert isch der arme Kerle gwä ond hât gsagt, er dät des bloß für sei schwangre Frau doa, weil die doch so glüschtelig uff die Rapunzla sei.

Dr Ärgr von dera Hex’ isch nâ a bissle vrraucht ond sie hât sagt: „Wenn des so isch, wia dr grad gsagt hâsch, so kâ’sch Deinr Frau a baar von dene Rapunzla mitnehma, ondr oinr Bedengong: Wenn eur Kendle uff dr Welt isch, nâ musch des zo mir bringa ond i will des Kendle uffziahe, grad wia a Muttr.“ En seinr Angst isch dem Mâ nex anders übrigblieba ond er hât dem Vorschlag schnell zuagschtemmt.

Des Kendle war nâ net recht uff dr Welt, nâ isch di Hex’ komma ond hât des Doggle mitgnomme ond ehm dr Nâme Rapunzel gba. Des Mädle war oheimlich goldig ond a richtig nettr Fratz. Mit zwölf Jâhr hât di Hex’ des Kend en an hoha Turm mittla em Wald eingschperrt. Der Turm hât koi Tür ond au koi Schtiegahaus ghet, bloß ganz oba war a klois Fenschtrle. Arg scheene Hâr hât des Mädle ghet ond se emmr fescht bürschtet. Nach etlicher Zeit hât se ihre Hâr zom a dicka Zopf gflochta. Wenn die Hex’ des Mädle bsucht hât, isch die Alt’ onda gstanda ond hât nuff gruafa:
„Rapunzel, Rapunzel, lass‘ Deine Hâr rondr.“

Des Mädle hât nâ ihrn lang Zopf am Fenschtrkreuz feschtbonda ond außa am Turm nondrglasse. Die Hex isch nâ an dem Zopf nuff krepselt, fascht so schnell wia a Eichhörnle.
Mit de Jâhr isch dera entzwische jonga Frau zehmlich langweilig en ihrem Turmschtüble worda ond sie hât sich di Zeit mit senga vrtriebe. Ond genauso schee wia ihre lang Hâr gwesa senn, gnauso schee war au ihr Gsang. Des hât au irgndwann a Prinz ghört, der em Wald om dr Weg war. Den Turm, aus dem dia liebliche Melodia komma send, hât’r schnell gfonda ghet, bloß a Türle zom neigang nadierlich net. Weil ehn der Gsang fascht om dr Vrschtand brâcht hât ond er obedengt wisse wella hât, wer denn dâ so schee sengt, nâ isch’r älla Tag en dr Wald gange ond om den Turm romgschlicha. Ihr müsset wisse, dr Sohn vom ma König hât heut’ wia dâmals Zeit für so ebbes ghet, er hât ja nex schaffa müssa.

Oimâl hât’r nâ gseah, wia dia Hex’ en den Turm neikomma isch. Wia so oft, isch se onda gschtânde ond hât nuffgruaffa:
„Rapunzel, Rapunzel, lass‘ Deine Hâr rondr.“

Ond dia Alt’ isch an dem Zopf von dera jonga Rapunzel emmr no so schnell ond gschickt wia a Eichhörnle nuffkrepselt. Dr Prinz hât sich nâ denkt, was di Alt’ kâ, des kriag i au nâ ond isch am nächschte Morg vor dem Turm gschtande ond hât gruafa:
„Rapunzel, Rapunzel, lass‘ Deine Hâr rondr.“

Dr Zopf isch aus dem Fenschtrle naus gschmissa worda ond der vrliebte Dengr isch drâ nuffkrepselt. Wia plötzlich so a feschr Kerle en ihrm Türmschtüble gschtanda isch, nâ isch dia jong Frau zuerscht recht vrschrocka. Abr des hât net lang âghalda. Dr Rapunzel ond dr jonga Mâ hend sich schnell enn anander verguckt ond dia Hormone bei dene zwoi senn em Viereck romschpronga. Im Lauf dr Zeit hend dia boide a rechts Techtelmechtl mitanandr ghet ond dia jong Frau hât nâ gschpürt, onder ihrm Herza, dâ regt sich was.
Dia alt Hex’ hât von äll‘ dem nex mitkriagt ond hât dem Rapunzel reglmäßig tagsüber ihre Bsuch abgstattet ond nuffgrufa:

„Rapunzel, Rapunzel, lass‘ Deine Hâr rondr.“

Ond wia se nâ em Turmschtüble so dâghockt send, dâ hât sich die jong Frau verbabbelt ond zur Alte sagt: „Du wirsch au emmr schwerer, wenn an meim Zopf ruffkrepselsch’, da duat sich der jong Prinz so viel leichtr.“ Wia se Mündle zugmacht ghet hât, dâ hât Rapunzel gmerkt, Mensch, dâ hann i jetzt abr an rechta Lohkäs’ raugschwätzt. Di Hex’ hât tobt ond gschria: „Du bisch a rechts odankbars Deng, abr des Techtelmechtl mit dem Kerle, des werd’ i Dir austreiba.“ En ihrm Jescht hât se den Zopf direkt am Grend von dera jonga Frau abgschnitte ond Rapunzel weit weg vrbannt, mitta en dr dichte Wald, dâ wo eigentlich nemerts nâh fendet. Dort hât dia jong Frau bettelarm vegetiera müssa.

Wia kurz danâch dr verliabte Kerle wiedr zu seiner Rapunzel wella hât ond nuffgruafa hât:
„Rapunzel, Rapunzel, lass‘ Deine Hâr rondr“,

nâ hât dia Hex’ em Türmschtüble scho uff ehn gwartet ond denkt: „Bürschle, Du kommsch mr jetzt grad recht dâher gschliffa.“ Sie hât den abgschnittena Zopf ans Fenschtrkreuz nâbonda ond der Kerle isch schnell nuffkrepselt. Wia’r nâh en dem Schtüble gwä isch ond dia Alt’ gseah hât, nâ hât en schier dr Schlag troffe. „Aha, Du willsch mit Deim Schätzle schmussa? Des kâ’sch dr abschminke, des isch nemme dâ ond Du wirsch’s au net fende.“ Dr Sohn vom König hât sich en seinr Vrzweiflong aus em Fenschtr gschmissa. Den Sturz vom Turm abe, hât’r zwar übrlebt, blos isch’r drbei en an Busch mit lang Dorne neighaglt ond zwoi von dene lang Stachla hend am direkt en d’Aug neischtupft – ond der Kerle hât nex meh‘ gseah.

Blend, ond mit ma oglaubliche Jommer isch dr jong Mâ viele Monat em Wald omanander girrt ond hât sich grad no so mit gfondena Beerle ond trockene Wurzla am Leba ghalte. En seim Elend isch’r emmr weiter en dr Wald neitorkelt ond irgndwann hât’r nâ di bekannt‘ Melodia vrnomme. S’Rapunzel hât nämlich entzwischa goldige Zwilleng uff Welt brâcht, ond dene Pfetschakendle hât se emmr dia Liedr vorgsonga, dia scho ihr ânscheinend vrlorener Liebleng so gern ghört hât.

Mr kâ sich die Freud‘ net vorstella, wia dia zwoi nâ plötzlich anandr en de Ärm glega send. Heula hend se missa, so arg hend se sich gfreut. Zwoi kloine Tränatropfa vom Rapunzel send en d’Aug von ihm neigloffa ond er hât – was für a Wondr – nâ wiedr seha könne. Di jong Muttr hât nâ schnell ihre Siebasache zsammen kruschtelt ond gmeinsam hât die kloi Familie dr Weg aus dem dichta Wald gfonda. Bloß a baar Tag hât’s dauert ond nâ send se em Schloss vom König âkomme. Der hât schon nemme drâ glaubt ghet, er dät sein Sohn nomâl sehe. Ond weil’r sich so gfreut hât, hât’r sein Thron an sein Nâchfolgr übrgbe.

Ond wenn’s dr Herrgott so wella hât, hend die vier no lang ond zfrieda mitanandr glebt.